
Mijn verhaal:
Mijn naam is Diana Damming en mijn zoon Axel Damming heeft in december 2017 een hartstilstand gehad. Dezelfde dag had de arts de diagnose Brugada al gesteld. De volgende dag zijn er bij mij, mijn man en onze dochter een ecg gemaakt. Hierop was niets te zien. Axel heeft na 4 dagen een ICD gekregen en kon weer naar huis.
Het idee dat hij al 31 jaar met een hartafwijking heeft geleefd zonder dat hij en wij dat wisten moest even landen en waar kwam het vandaan?
Ik was in mijn leven een paar keer zonder reden flauwgevallen maar na onderzoeken werd er gezegd dat ik een lichte vorm van epilepsie had. Na bijna een jaar verder te zijn is uit bloedonderzoek gebleken dat mijn twee kleinkinderen en ik ook drager van het gen zijn.
Ik heb het dus overgedragen zonder te weten dat ik het had, dat was een hele schok!
Voor mijn zoon en kleinkinderen vind ik het erger dan voor mijzelf . Ik besef wel dat we ook geluk hebben gehad want we weten nu waar de gevaren schuilen. Afgelopen week hebben mijn zoon en kleinkinderen in het ziekenhuis gelegen met griep/koorts. Heel sneu allemaal en een hele opgave, ook voor mijn schoondochter maar wel een veilig idee dat ze aan de hartbewaking liggen.
Dus we hebben nu een leven met Brugada, het onbezorgde leventje is wel iets veranderd en het is niet altijd even leuk maar ik ben ook dankbaar dat we er allemaal nog zijn. Het is soms lastig maar ik denk dat we ook een mooie toekomst kunnen hebben met Brugada ondanks enige beperkingen.
Het was een geluk bij een ongeluk.