Mijn naam is Arjan Moerman en ben sinds 2021 vrijwilliger voor Brugada.nl
Ik ben 57 jaar en woon samen met mijn 2 dochters in Culemborg, mijn vriendin Jennie woont in Dordrecht.
Op 18 maart 2018 ben ik erachter gekomen dat ik het Brugada syndroom heb. Het is op dat moment zondagavond 20.00 uur en ik zit samen met Jennie tv te kijken. Ik heb het de hele dag al koud en het is binnen toch 24 graden. De dag ervoor had ik een training van mijn werk die voor een deel buiten was. Het waaide toen hard en het was -2 graden, ook toen kwam ik verkleumd in Dordrecht aan maar voelde me verder goed. De bewuste zondagavond voelde ik mij ook goed behalve dan dat ik het koud had, achteraf gezien vermoed ik dat ik koorts had maar dat is niet zeker. Rond 20.00 uur zeg ik vanuit het niets tegen Jennie dat ik heel erg duizelig word. Jennie pakt nog mijn glas wijn aan en zet dat op de tafel voor ons neer, als ze omkijkt naar mij zit ik helemaal verkrampt en met gebalde vuisten op de bank. Dit is een typische houding voor iemand die iets aan zijn hart krijgt. Jennie, die operatie assistent en anesthesie medewerker van beroep is schrikt heel erg maar weet binnen een paar tellen toch al wat er aan de hand is, namelijk hartfalen. Ze duwt de salontafel opzij en weet mij op de grond neer te leggen, iets wat ze normaal gesproken echt niet kan want ik weeg rond de 90 kg. Ze weet ook niet meer hoe ze dat gedaan heeft maar ze start meteen met reanimeren en belt ondertussen 112. Na een minuut of 6 wordt er aangebeld door een burgerhulpverlener die hier vlakbij woont. Deze assisteert Jennie die onvermoeibaar door blijft gaan met reanimeren, normaal word je na een aantal minuten behoorlijk moe maar door alle adrenaline merkt ze dit niet. De burgerhulpverlener is toevallig een ambulance medewerker en ziet dat Jennie het uitstekend doet. Ondertussen is het wachten op de ambulances die pas om 20.15 uur arriveren, zij nemen het over en proberen mij met de AED weer een normale hartslag te laten krijgen. Dit lukt na 3x nog steeds niet en ze besluiten mij naar het ziekenhuis in Dordrecht te vervoeren waar ze meer kunnen. Jennie kon niet bij mij in de ambulance omdat er 2 verpleegkundige mee moeten bij een hartpatiënt. Ze belt ondertussen mijn schoonzus met het slechte nieuws, tijdens de rit weet Jennie dus niet hoe het met mij gaat maar bij aankomst in het ziekenhuis heb ik na nog 2 schokken weer een hartslag. Het eerste onderzoek was hartkatheterisatie, omdat ze zeker gezien mijn leeftijd een hartinfarct vermoedden, dit blijkt niet het geval. Er is een 12 afleidingen ecg gemaakt en ik ben naar de ic gebracht. De volgende ochtend is er weer één gemaakt en toen zag de cardioloog dat ik het Brugada syndroom had.
Ik weet me vanaf 19.55 uur tot ergens ver in de middag van de volgende dag niets meer te herinneren en als mijn kinderen op bezoek zijn stel ik ze 3 keer dezelfde vraag. Fysiek voel ik mij redelijk goed, bij een reanimatie breek of kneus je vaak ribben maar alles is nog heel bij mij. Ik maak alweer grapjes en het geheugen begint langzaam ook weer te werken. De cardioloog wil bij mij een s-icd inplanteren omdat het gevaar te groot is dat het nogmaals op gaat treden. De gewone icd werkt met draden in het hart en zit ergens onder het sleutelbeen, de S versie is veel groter en zit ongeveer 10 cm onder je oksel en er is een elektrode geplaatst net onder de huid die rond het hart zit. Hier zitten 2 punten op die als geleider optreden als er een schok gegeven wordt. Het voordeel van de S versie is dat er niet steeds meer draden in je aderen komen want eens in de 5 a 6 jaar moeten deze vervangen worden. Nadeel is dat deze veel groter is en je er met slapen last van kan hebben als je er op ligt. Op vrijdag wordt de s-icd geplaatst en op zaterdag mag ik naar huis om verder aan mijn herstel te werken, wat onder andere inhoud dat ik naar de sportschool van het ziekenhuis mag 2x in de week. Ik moet rustig aan doen maar voel me goed en ga al snel weer wat kleine dingen doen, wel slaap ik nog een tijdje in de middag. Vanuit mijn werk is er ook contact hoe het met mij gaat en na een aantal weken geef ik zelf aan dat ik wel weer wat wil gaan doen. Mijn beroep was vrachtwagenchauffeur maar vanwege het plaatsen van de s-icd krijg ik een nieuw rijbewijs waarbij het C-rijbewijs niet meer geldig is, ook mag ik 2 maanden geen auto rijden. Ik begin in de loods wat te assisteren voor een paar uur maar al snel wordt gevraagd of ik op de planning wil assisteren omdat ik daar ook een aantal jaren gewerkt heb. Er is ook overleg wat ik zou kunnen gaan doen binnen het bedrijf, want als vrachtwagenchauffeur kan ik niet meer aan de slag. Er is een functie op de administratie vacant maar daar twijfel ik wel over want het is echt heel iets anders. Ik besluit de functie te accepteren, ik kan altijd nog weg gaan. Al snel vind ik mijn draai en blijkt mijn ervaring van de planning en vrachtwagen van toegevoegde waarde voor mijn nieuwe functie. Hier werk ik nog steeds met veel plezier.
Vanwege mijn lichte vergeetachtigheid ga ik nog een keer naar een neurochirurg voor een check maar er is geen reden voor een vervolg. Het ziekenhuis heeft mij erg goed begeleid zowel fysiek als op het mentale vlak, want hier was ook aandacht voor. Jennie heeft ook nog een vragenlijst ingevuld hoe het met haar ging want die impact was groot en uitte zich bij haar in een tijdje slecht slapen, maar na een aantal weken sliep ze weer als anders.
Het is bijzonder dat ik het er zo goed vanaf heb gebracht want ik heb toch 20 à 25 minuten geen eigen hartslag gehad. Als ik alleen thuis was geweest of als het in de nacht was gebeurd had ik het niet na kunnen vertellen en dat is best wel confronterend. Ik heb mij vaak afgevraagd waarom ik een 2e kans gekregen heb, maar ik weet het niet zo goed. Ik ben alleen iets vergeetachtiger geworden, maar verder mankeer ik niks en heb ik ook geen beperkingen en vertrouw ik mijn lichaam en hart volkomen. Qua werk ben ik er zelfs op vooruit gegaan want ik heb nu vaste werktijden en dat kwam goed uit omdat mijn kinderen dan ook gewoon om de week bij mij kunnen zijn.
Eeuwig dankbaar ben ik natuurlijk naar Jennie die echt mijn leven gered heeft en onder alle stress gewoon deed wat nodig was.
Wil je naar aanleiding van dit verhaal contact met mij dan kan dit door middel van het contactformulier.
