Zaterdag vier juni is een dag die we niet snel zullen vergeten. De dag begint op het voetbalveld in Twello, waar onze zoon een toernooi speelt. Een gezellig leuk toernooi, mooi weer en de jongens worden zelfs eerste!
Aan het einde van de middag hadden we een etentje, omdat mijn oom en tante hun verjaardag samen vierde. We gingen naar de Bonte os in Kampen, waar ik erg graag heen ga. Ik had me er ook echt op verheugd. We waren er om 16:00uur en begonnen gezellig met een hapje en drankje. Annelies die EHBO-instructrice is plande nog even een reanimatiecursus met de familie. We werden uitgenodigd om naar binnen te gaan omdat het voorgerecht klaar stond.
Toen ging het mis
We zaten binnen met het voorgerecht voor ons. Mijn moeder was al niet fit en ik zag aan haar ogen dat het niet lekker ging, ook vond ik haar ineens erg stil. Op mijn vraag hoe het ging, zei ze: “het gaat niet goed” en op dat moment rolden haar ogen naar boven en zakte ze weg. De kinderen die naast mij zaten gaf ik een duw en ik riep dat ze naar buiten moesten gaan. Ik riep: “Annelies, EHBO!” en ging staan en belde 112. Mijn telefoon had geen bereik en de eigenaar van het restaurant pakte direct zijn telefoon en begon ook te bellen. Inmiddels had Annelies mijn moeder al in de stabiele zijligging gelegd. Ikzelf heb ook een EHBO-diploma en wist op evenementen precies wat ik moest doen en handelde daarnaar. Nu was het anders, het was mijn moeder. Mijn armen en benen shaketen hevig en ik kon niks anders dan toekijken. Er ging heel veel door mijn hoofd.
Ondertussen hield Annelies mijn moeder in de gaten die hard snurkte. Ik dacht direct aan de reanimatie lessen die ik had gevolgd, is dit nou gasping? Dan zouden we moeten starten met reanimeren. Gelukkig ging dit weg en kwam ze weer bij. Ze was nog wel erg misselijk en kwam verward over. De ambulance was onderweg en ik zat op mijn knieën naast haar te wachten. De schrik zakte een beetje weg, ze was er nog. Tijdens het wachten op de ambulance besefte ik dat de eigenaar tegen 112 had gezegd dat mijn moeder het Brugada syndroom heeft. Ik vond dat opmerkelijk omdat ik alleen Brugada had gezegd. We kwamen erachter dat hij het ook in de familie heeft. Best bizar/toevallig.
De ambulance arriveerde en ze werd onderzocht. Ondertussen mochten de kinderen voor in de ambulance zitten. Onze twee kinderen en hun nichtje. De meiden kregen ook nog een knuffelbeer en onze zoon een medaille. Deze positieve afleiding was goed voor ze. Onze complimenten voor her ambulancepersoneel!
De Opname
Het ambulancepersoneel kwam met hun bevindingen. Ze hadden iets op het ecg gezien en wilden dat ze mee zou gaan naar het ziekenhuis in Zwolle, ook daar konden ze haar reveal uitlezen. Ze baalde ervan, maar wij vonden het wel een fijn idee. Dit was namelijk niet de eerste keer dat dit gebeurde en daar is ze tenminste veilig. Nadat ze was meegenomen dronken we nog wat en we aten toch even samen. Ondanks dat ik een brok in mijn had, ging het eten er goed in. Gelukkig kregen we ondertussen bericht dat het weer goed met haar ging.
‘S avonds kregen we het bericht dat ze in het ziekenhuis moest blijven. Stiekem waren we ook hier blij mee. Mijn vader zei dat ze na het wegvallen, soms nog een paar keer weg viel dus dit was prima. Ook al was het voor haar minder leuk. We kregen wisselende berichten. In de ambulance zagen ze wel wat van Brugada, in het ziekenhuis eerst niet, toen wel en daarna weer niet. Het was waarschijnlijk Vasovagale syncope (een soort reset van het lichaam in of na een stressvolle periode). Toch namen de artsen dit serieus omdat het hart een minuut heeft stilgestaan.
Een ICD
Na een hoop overleg tussen verschillende artsen en ziekenhuizen is er besloten dat ze een ICD moet hebben. Mijn moeder vond dit eerst zelf niks, maar is toch akkoord gegaan. Vijf dagen later is deze geïmplanteerd. Dit vond ik toch wel heftig. Mijn ervaring was niet zo goed met het implanteren van de ICD. Ik heb zelf erg veel pijn gehad, wat ik niemand anders gun. Het idee dat mijn moeder dit ook moest ondergaan was best lastig. En helaas heeft ze dit net zo ervaren als ik. De verdoving en pocket maken waren het beroerdste.
Donderdag rond 17:00uur kregen we bericht. Ze is klaar en mag weer naar de kamer. Het is goedgedaan! Gelukkig maar, dat lucht op. Ik heb inmiddels de kinderen opgehaald en probeer sterk te blijven. Op het moment dat ik Annelies bel en begin te vertellen over de operatie en pijn die ze had, barst ik in tranen uit. Alsof de spanning van de hele week er ineens uit moet. Maar de implementatie was in ieder geval geslaagd.
Rond 21:00uur zat ik met Annelies op de bank en mijn moeder belde. Het was fijn om haar stem te horen en te praten over de ingreep. Ik ben ook erg blij dat ze nu een ICD heeft. Een leuke week was het niet, maar het geeft nu wel een veilig gevoel. Inmiddels ben ik erg blij met mijn ICD en ik wil niet meer zonder. Ik hoop dat zij dit gevoel ook snel krijgt!
Naast de complimenten aan het ambulancepersoneel wil ik ook de complimenten geven aan het personeel van de Bonte os en natuurlijk Annelies! Zij hebben super gehandeld op dat moment en zorgden voor een fijne en rustige sfeer ondanks de situatie.
Dit stuk heb ik geschreven vanuit mijn ervaring op dat moment, dit is hoe ik ernaar keek en wat ik voelde. Wil je naar aanleiding van dit verhaal verder praten, neem dan contact op via dit contactformulier.
Dit bericht heeft één reactie
Mooi verwoord Axel, we zijn er nog! Ik heb hetzelfde ervaren met jou.