Zoals je in mijn vorige bericht kunt lezen had ik een mooie uitdaging bedacht en dat is de Alpe ‘d Huez lopen. In dit bericht kun je lezen hoe dit is gegaan. Mocht je eerst mijn motivatie willen lezen, dan kun je het beste eerst het vorige bericht lezen.
Vrijdag
Het is vrijdagochtend en dus de dag om naar Frankrijk te gaan om de Alpe ‘d Huez te lopen. Afgelopen donderdag hebben mijn vriendin en ik alle spullen al gepakt en de auto ingeladen. Ik controleer nog even de belangrijkste dingen zoals: een thermometer, paracetamol, diclofinac, het pasje van mijn ICD, het kastje om de ICD uit te lezen, de brief van Brugadadrugs.org en de brief die je kunt laten zien als je met koorts naar het ziekenhuis moet. Hopelijk heb ik deze dingen allemaal niet nodig, maar het is wel belangrijk om goed voorbereid te zijn! Helaas kon ik deze vrijdag niet vrij nemen, dus ik ben eerst naar het werk gegaan. Om 14:15 uur werd ik op mijn werk opgehaald en zijn we vanuit Lelystad doorgegaan richting Frankrijk. De reis is dus begonnen!
De reis
Het voelde een beetje raar om vanaf het werk de auto in te stappen en richting Frankrijk te gaan. Het was wat onwerkelijk of zo, toch had ik er erg zin in. Toen we België inreden kreeg ik al wat meer het besef dat we een lange reis gingen maken, ver van huis en ik daar een grote maar ook mooie uitdaging te wachten stond. Tijdens de reis zelf voelde ik me prima. Ik was bang dat ik het spannend zou vinden om zo ver van huis te gaan, maar ik had er zin en en was er klaar voor om deze uitdaging aan te gaan.
Overnachting
De reis ging voorspoedig, de omgeving was erg mooi en dit gaf me echt een beetje een vakantiegevoel. Helaas hadden we in Frankrijk toch wat files en als we door zouden rijden zou de aankomsttijd 02:00 uur zijn, dus we besloten om te overnachten in Dijon. Om 22:00uur kwamen we aan bij het hotel, hebben onze spullen op de kamer gelegd en daarna in de lounge genoten van een karafje wijn. Het was heerlijk en voelde echt als vakantie. Ik had totaal geen spanning of angst ondanks dat dit de eerste keer was dat ik na mijn wegraking (6,5 jaar terug) weer in het buitenland was. Ik heb die nacht heerlijk geslapen tot zaterdagochtend ongeveer 08:00 uur.
Zaterdag
We werden wakker en het zonnetje scheen door het raam. Na het aankleden zijn we naar beneden gegaan, waar we hebben genoten van een heerlijk ontbijt. Lekkere koffie, broodjes en uiteraard een croissantje. Rond 09:30uur zijn we verder gegaan met de reis naar de Alpe ‘d Huez. Het was gelukkig een stuk rustiger op de weg en vooral op de tolwegen konden we lekker doorrijden. Met 2 korte stops kwamen we om 13:30 uur aan bij de Alpe’d Huez. Daar moesten we nog 15km omhoog over een bergpas, want wij zaten in het dorpje bovenin. Onderweg naar boven besefte ik me dat dit ook de weg is die ik de zondag zou gaan lopen. Het was echt erg steil (gemiddeld 8%) en lang, maar ik zag er niet tegenop. Toen we boven aankwamen was het even zoeken naar het appartement, en op dat moment voelde ik me iets minder lekker. We hadden een lange reis achter de rug en ik wilde toch wel snel het appartement vinden. Ik had behoefte aan een vaste plek om mij even terug te trekken en om alle indrukken te verwerken. Gelukkig vonden we ons appartement en daar hebben we even rustig gezeten en wat gedronken waarna ik me vrij snel weer goed voelde.
Op bezoek bij de leerlingen
Onder aan de berg was de camping waar alle leerlingen verbleven die zich ook in gingen zetten voor het FFTK (Flevoland fietst tegen kanker). We zijn met de auto naar beneden gereden om te kijken hoe de sfeer daar was. Op de camping aangekomen kregen we meteen een knuffel van een leerling en een paar collega’s. De sfeer daar voelde goed en erg ontspannen. Ze maakten zich klaar om te trainen voor de zondag. Wij hebben de omgeving een beetje ontdekt en hebben heerlijk gegeten bij een restaurant bovenin het dorp waar ook ons appartement was. Het restaurant die we hadden gevonden zat eigenlijk vol, maar het personeel deed er alles aan om ons binnen te houden en er werd een plekje gecreëerd. Hier waren we erg blij mee omdat er niet zoveel restaurants open waren en we hadden wel zin aan wat eten. Ik merkte wel dat toen we net zaten ik me weer wat minder voelde. Het geluid van de mensen om mij heen kwam hard binnen en de duizeligheid begon weer. Ik probeerde afleiding te zoeken en er niet op te letten. Na zo’n 10 minuten ging het weer goed. Alsof ik gewoon weer even moest wennen aan een nieuwe plek en de prikkels om mij heen. Hierna is het gelukkig ook niet weer gekomen en heb ik heerlijk kunnen genieten van de avond. Na het eten hebben we wat gewandeld, in het appartement wat gedronken en zijn redelijk op tijd gaan slapen.
Ik lag heerlijk te slapen totdat de wekker ging. Ik was nog zo moe van de reis en wilde er eigenlijk niet uit. Na een kwartiertje en twee koppen koffie begon de positieve spanning wel te komen. Ik had er zin in, dit is de dag dat ik een mooie overwinning ga halen!
De start
Rond 09:00uur zijn we met de auto naar beneden gereden en hebben op de camping met de leerlingen en collega’s nog een kopje koffie gedronken. Om half 10 moesten we verzamelen voor een groepsfoto, waarna we gingen starten. Eerst mocht een groepje fietsers vertrekken en daarna de lopers, waaronder ik zelf. Ik had besloten om met de groep lopers te starten en als ik er behoefte aanhad zou ik alleen verder gaan.
De eerste kilometers
In de eerste kilometer liep de groep al uit elkaar. Ik liep samen met een leerling op. De eerste twee kilometers voelde ik de spanning en weer kwam dat angstige gevoel. Ik keek opzij en van de hoogte werd ik wat duizelig, ook voelde ik mijn hart af en toe hard bonken. Ik keek op mijn horloge en zag dat mijn hartslag 120bpm was, dat is prima dus ik dacht er is niks aan de hand. Ook ging er door mijn hoofd: “hoe ga ik dit halen, ik moet nog zo’n 13km. Na ongeveer drie kilometer was dit angstige gevoel weg en had ik er weer zin in. Ik dacht ik ga dit gewoon halen!
Over de helft
Ik had samen met de leerling het tempo er goed in en we waren allebei erg gemotiveerd om boven te komen. Onderweg werden we aangemoedigd door auto’s die langs reden, fietsers en mensen die langs de kant stonden te kijken. Ook stond mijn vriendin af en toe stil op de route om ons aan te moedigen, wat water te geven en blaren te behandelen. Na een kilometer of 5 kreeg ik de eerste blaren al, dus het was fijn dat ze daarvoor wat middelen mee had. Toen we op de helft waren was ik helemaal enthousiast. Ik had zelfs het idee dat ik de berg ook nog wel af kon lopen als ik boven was. Inmiddels zagen we ook geen andere lopers meer. Een paar liepen voor ons uit en de rest van de groep liep ergens achter ons. We bleven doorlopen en stopten zo weinig mogelijk.
Nog 4km
We moesten nog zo’n 4 km en het werdecht een stuk zwaarder. De stijging van de berg was 10%. Mijn voeten deden pijn, ik had kramp in mijn benen en onderrug en mijn hartslag was inmiddels 160bpm. Ik had wel besloten dat ik mijn hartslag niet hoger wilde hebben dus ik ben even gaan zitten. Mijn vriendin belde me op en vroeg hoe het ging, ze zag van bovenaf dat het niet goed ging zei ze. Ik heb verteld wat ik voelde en ze vroeg of ze mij moest ophalen met de auto. Ik zei direct: “nee! Ik ga dit uitlopen, hoe dan ook! Ook al moet ik het laatste stuk kruipend doen”. Ook mentaal werd het lastiger vanaf dat punt. Niet dat ik twijfelde of ik het ging halen, want dat ging ik sowieso doen. Ik was me er wel bewust van waarom ik daar liep. Ik wilde mijn angst overwinnen en ik zag het als een nieuwe start. Omdat de leerling naast me liep wilde ik mij niet laten kennen en verborg de tranen met mijn zonnebril.
Het laatste stuk
Nog een kilometer te gaan! We hoorden de mensen schreeuwen en zingen bij de finish. Ook stonden er al meer mensen langs de route om ons aan te moedigen. Ik ga het halen dacht ik! De trots kwam naar boven en de spanning liep op. Ik zag de finish en ik was alleen maar op zoek naar mijn vriendin. Ik wilde zo snel mogelijk naar haar toe. Ik liep tussen de juichende mensen door en gaf wat high-fives. Ik zag mijn vriendin achter de finishlijn en nadat ik daar overheen stapte viel alle spanning van mij af en we vlogen elkaar in de armen. “Je hebt het gehaald!” zei ze. En ik kon niet praten door de emoties die door mijn lichaam vlogen. Dat was het moment dat ik echt weer trots was op mijzelf! Ik heb het gewoon gedaan. Het was fysiek, maar vooral mentaal een strijd, maar het is gelukt!
Vertrouwen
Tijdens mijn jaarlijkse controle zei dr Amin dat het heel goed was om dit soort dingen te doen. Ik ben ook echt blij dat ik het heb gedaan. Het heeft ervoor gezorgd dat ik weer wat vertrouwen heb in mijn lichaam en in mijn kunnen. Ik kan dus meer dan ik soms denk. En ook al zijn de mentale klachten niet altijd weg, ze zijn te overwinnen!
De avond
In de avond zijn we weer naar de camping gegaan waar we met alle leerlingen en collega’s hebben gegeten. Het was fijn om de dag samen af te sluiten. Iedereen was natuurlijk erg vermoeid, dus het werd niet laat. We zijn rond 22:00uur naar bed gegaan om wat uit te rusten voor de terugreis.
De terugreis
Maandagochtend zijn we nog even naar een bakkerij geweest om een ontbijtje te halen. Om 09:00uur zijn we weggereden om weer naar huis te gaan. We hadden weinig files en ik had ook geen spanning of andere klachten op vermoeidheid na. Het was lekker nagenieten van de grote overwinning. We kwamen om 21:00uur thuis en ik kijk terug op een geweldig weekend die ik nooit meer zal vergeten.
Dit bericht heeft 8 reacties
Wat heb je dit mooi geschreven! En wat zijn we allemaal trots op je! Fijn om te lezen dat je door deze overwinning ook weer met wat meer kracht en vertrouwen naar de toekomst kijkt. Echt heel knap gedaan!
Wat geweldig dat ik op afstand met je mee mocht lopen. Ik voelde je angst.
Wat een overwinning Je hebt het gedaan, een kanjer ben je. En niet te vergeten; een groot voorbeeld.
Mooi beschreven! We hopen dat dit een nieuwe start voor je mag zijn en je weer vertrouwen hebt in je lichaam en Brugada niet je hele leven beheerst. Wij zijn dan ook bijzonder trots op je dat je dit gedaan hebt. Je pa.❤️
Wat zijn we trots op jou! En wat mooi geschreven! Leuk dat je de foto’s erbij hebt geplaatst dat geeft een beeld erbij. Wij hebben in gedachten met je meegelopen.
Ik hoop dat dit je een boost heeft gegeven voor de toekomst en je aan lotgenoten hebt laten zien wat je met wilskracht kunt bereiken.
Geweldig Axel, gefeliciteerd!!
Een geweldige prestatie geleverd! Niet alleen fysiek, maar ook in woorden. Mooi beschreven wat je hebt ervaren. Laat deze prestatie jou en Brugada lotgenoten steunen, als je het geloof in jezelf en je lijf even kwijt bent.
Dat je een kanjer bent, stond al vast voor ons, zonder deze uitdaging.
Geweldig Axel, echt een topprestatie en een enorme boost ook voor jezelf, en prachtig beschreven welke weg je bent gegaan inclusief de emoties en gevoelens die je daarbij had. hartstikke trots op je !!!
Lieverd, het is niet in woorden uit te drukken hoe trots ik op je ben!
Dank je wel dat je dit avontuur samen aan durfde te gaan. Jouw lijftekst “keep walking” heb je letterlijk vorm gegegeven. Ondanks dat het soms echt zwaar was ging je door. En dat lieve Ax, is kenmerkend voor jou! ❤️ you.